In mijn dromen loop ik
In de bloei van hun leven komen Kathinka, Marinus en Tony na een ongeluk voor altijd in een rolstoel terecht. Filmmakers Ivanka Bakker en Jacco Groen volgen hen bij hun dagelijkse bezigheden. Hoe pakken de drie – na wat er is gebeurd – de draad van het leven weer op? Dat is de centrale vraag in In mijn dromen loop ik (2005).
Voor danseres Kathinka is het fatale ongeluk twaalf jaar geleden. Pas nu, na al die jaren, kan ze zonder al te veel hartenpijn video’s bekijken van haar danscarrière. Langzaam maar zeker leert ze, met steun van haar partner en een ‘hulphond’, haar leven een nieuwe invulling te geven en de dingen te doen die ze kan én wil doen. Een andere manier van bewegen en dans krijgen voorzichtig een plek in haar leven.
Marinus krijgt tweeënhalf jaar geleden – kort na zijn huwelijksreis – een ernstig auto-ongeluk. Zijn vrouw, met wie hij veertien jaar samen is, verlaat hem na vier maanden. Hij is voor zijn gevoel alles kwijt wat het leven leuk maakt: feesten en beesten. ‘In het revalidatiecentrum had ik nog wel vechtlust. Ik probeerde zoveel mogelijk zelf te doen.’
Eenmaal thuis komt daar niets van terecht. Het is veel efficiënter om je te láten verzorgen. De nieuwe situatie thuis valt hem enorm zwaar, waardoor hij in een depressie raakt. Na een confronterend gesprek met zijn psychiater uit zijn revalidatieperiode, houdt zij hem voor dat hij zijn grenzen al lang heeft verlegd, ‘Jij wilt helemaal niet dood’. We zien dat hij langzamerhand zijn werk en zijn relaties met mensen weer kan én gaat oppakken.
De talentvolle voetballer Tony is op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Hij vangt 6 kogels op die niet voor hem bestemd zijn. Een van de kogels gaat dwars door zijn rug. Hoewel de doktoren meteen duidelijk tegen hem zijn: ‘Jij gaat nooit meer lopen jongen’, denkt Tony zelf dat hij er met veel trainen weer bovenop zal komen. Zijn zus, steun en toeverlaat en vrijwel continu aan zijn zij, ziet de ernst van de situatie en is wanhopig. ‘Ik doe alles voor hem, maar het is nooit genoeg. Want beter maken kan ik hem niet’, herhaalt ze keer op keer terwijl Tony met een schijnbaar onbewogen gezicht in bed ligt. Zijn focus blijft echter op het voetbal. Het voetbalseizoen houdt binnenkort op en hij wil en zal een van de laatste wedstrijden van zijn oude club live zien.
Filmmakers Jacco Groen en Ivanka Bakker volgen de drie hoofdpersonen gedurende ruim een jaar. Het resultaat is een indringende documentaire over de worsteling die het kost om na het verlies van mobiliteit en zelfstandigheid weer een menswaardig bestaan op te bouwen.
Naar aanleiding van de documentaire werd ook de voorlichtingsfilm: Leven met een dwarslaesie gemaakt. Deze film was speciaal voor familie en mensen uit de directe omgeving van iemand met een dwarslaesie. Onderwerpen als seksualiteit en afhankelijk zijn, maar ook medische kennis komen voorbij.